Yalnızlığı Çizmek
- Menaf_Tasan
- 12 May 2021 - 03:59
- 1 dk okuma süresi
- -
- 4
Öyle rüzgarlar esiyor ki burada, teslim olan bütün zerreler gözlerime doluyor.
Sonra ağlıyorum.
Bu kez kızıyor bana, ruhumu kabzeden o değilmiş gibi...
Az ötede beni bekliyor.
Ben gitmesem de o geliyor.
***
Tekrar başlıyoruz.
Sırtımdaki ceketim pes ediyor.
Daha sonra saçlarım...
Tenim kurumuş, kirpiklerim muhafızlaşmış direniyor.
Dizlerim kördüğümlüğünden sıyrılmış, çözülmüş, çürümüş.
Sonra bir gökyüzünde bir de gözümde iki kapak açılıyor.
Yağmur saçlarımdaki tozları iyice çamurlaştırıyor.
Dişlerim birbirine o kadar sert çarpıyor ki içimde bir yerde deprem oluyor.
Dilim bu beyaz kapılı zindanda öyle umutsuzlaşmış ki;
artık hiçbir çığlığa geçit vermiyor.
Düşüyorum.
***
Toprak ilk kez bu kadar sıcak
Dermansız parmaklarım bir kez daha gayret kemerini kuşanıyor.
Gökyüzüne doğru bir parmaklık artık ellerim..
Yağmur daha az ıslatıyor ama ışıklar yüzümün bir kısmını terk ediyor.
Patika bir yol yüzümde; çatık kaşlardan, gülen dudaklardan, oluşmamış çizgilerden oluşan.
Yolunu şaşırmış tuzlu damlalar içime akıyor, aktıkça acıtıyor.
Sonunda göğsüm yavaşlıyor sönüp bi daha yanmıyor.
Bir adım solumda delinmiş bir yapı, artık içindekileri dışarı sızdırıyor.
Eskisi gibi seslenmiyor.
Sabırlı kımıldamıyor.
Elimdeki boyalar tükeniyor.
Yalnızlığın resmine bakıyorum bir başıma...
Etiketler
Yazar Hakkında
Menaf_Tasan
Aynı zihinde onlarca sesim. Çok yerde çok yersizim.
Yorumlar