İnsan Yüreğiyle Konuşandır

Her zaman duyarım. Bizi zihnimiz mi yönetiyor, duygularımız mı minvalinde sorular. Ya da zihnimizi ne yönetiyor? İnsanın davranışlarını ne şekillendirir diye bir kavram karmaşası vardır. Kavramların birçok tanımlamaları bulunur. Tanımlamaların üzerinden ise birçok yorumlamalar, açıklamaya çalışmalar görürüm. Aslında hiçbir kavramın net tanımlanamadığını ya da net açıklanamadığını farkeder, farklı algılayanlar sanırım. Bu durum da; kavram karmaşası sorununu açıkca ortaya seriyor ya zaten.

Aslında zihin, algının yansımasıdır. Gerçeği algılayansa, gönüldür. İnsan yüreğinden süzüp, olgunlaştırdığı olguları zihni ve dili aracılığıyla yansıtır. Zihin, fiziksel bir araçtır aslında, tüm canlılarda bulunur. Ve hiçbir canlı sadece fizikten oluşan bir makine değildir. Makinanın aksamları, fiziksel ya da çevresel etkenlere göre çok hızlı değişkenlik gösterebilir. . Ama insan ruhu, gönlünün değişimi öyle değildir. Değişmesi, gelişmek olgunlaşmak şeklinde olur. Ve bu da süreçlerden edinimlerimiz şeklinde gerçekleşir. Ve zamanla insan, kendisine bahşedilen yüreğinin, derinliklerinden gelen çözümlemelerle, daha kolay anlamlandırır; renk, koku, şekil vb.. Maddesel olguları. Örneklendirmek gerekirse; bir insan Allah korusun bir kaza geçirdi veya kafasına saksı düştü diyelim(üzücü bir örnek oldu bir çırpıda aklıma gelen ama hayat durağan değildir ve bence iyi bir örnekleme). İnsanın belki, fiziksel, zihinsel performansı değişebilir. Ama ruh yapısını bir anda değiştiremezsiniz. Ruhunda hissettikleri insanın, yine aynı derinlikte ve ruhunun derinliği ölçüsündedir. Hani kendini bilmek konusu var ya, kendini ne kadar bildiği yine insanın ruhunun çıkarımlarımdan, elde ettiği kadardır ve anlık olarak çok hızlı değişim yada gelişim göstermez. Fiziksel değişimlerle; Belki, kelimeler değişir, varsa paragraflardaki kelimeler de. Ancak, insana bahşedilen maddesel, fiziksel yeteneklerdeki değişimlerdir bu gerçekleşen. Yani mesela, iyi bir şair olma yeteneğine sahip ve bu yeteneği geliştirmiş bir kişinin, artık şairliği ön planda olmayabilir. Ancak ruhunun betimlemeleri stabil seyredecektir. Mesela olgun veya iyi bir insan ise yine olgun ve iyi insan olmaya devam edecektir. Fiziksel etkenlerinin yansıması, gönlünün gerçekliğinin yansıması olmaya yine devam edecektir. Yani, ruhundaki, tatmin yada tatminsizlik duygusu ve ruhundaki dalgalanmaların derecesi aynı şekilde gönlünün kemalatıyla ilgili olacaktır. Ve eski fiziksel özelliklerine kavuştuğunda, yine gönlünden gelen betimlemeleri yine aynı şekilde aktaracaktır mesela şair. Yani aslında insan bence yine yeniden, sürekli değişen insan değildir. Aynı fiziksel koşullarda ama çevresel etkenlerin değişmesi, insanın gönlünü değiştirmez. Ama şahıs, çevresel etkenlerle tamamen başka bir insana dönüşmüş görünüyorsa eğer, bu fiziksel zihni aynı olmasına rağmen, kişideki zihinsel değişimlerdir ve bu hayal ürünü şahsiyet, ruhunu gönlünü olgunlaştırmamış yani derin bir berraklık ve duruluğa ulaşamamıştır. Ve insanın, çevresel etkenlerin değişmesi nedeniyle değiştiğinin farkına varması en azından, ruhunun kemaliyatının olgunlaşmasına adım atmasına, fırsat sunacaktır(illa vesile olacaktır diyemeyeceğiz maalesef). Kısaca insan: sadece fiziksel bir varlık değildir(makine hiç değildir), samimiyet dili heryerde aynıdır. Kendisini tanıdığı ölçüde insan; doğal, berrak, yalansız, çelişkisiz, samimi, kısaca kendisidir. Yüce Yunus un; "İlim ilim bilmektir, İlim kendin bilmektir. Sen kendini bilmezsen hoca, bu nice okumaktır" sözünün derinliğini algılama derinliğimiz de kendimizi bilme, okuma ölçümüz derinliğindedir.

Mevlana “aynı dili konuşanlar değil, aynı duyguları paylaşanlar anlaşabilir.” der. Ve bir sözünde de;

"Ben dostlarımı ne kalbimle ne de aklımla severim.

Olur ya

Kalp durur

Akıl unutur

Ben dostlarımı ruhumla severim

O ne durur, ne de unutur" der.

Dikkatli bakacak olursak aslında, büyük insanların ifadeleri hep aynı minvaldedir. Galiba kafası karışık olan, gönüllerimiz.

Sağlıklı gönüller dilerim.