İnfak Etmek

Evvela bizi, Rububiyet-i İlahiyesi ile rızıklandıran sonra Rabbaniyeti ile verdiği rızkı infak etmeyi öğreten Rabb'imize hamd-ü senalar olsun.

Hiç şüphe yok ki aldığımız bir nefes dahi cenab-ı hakkın, kemal-i keremiyle bize lutfettiği bir rızıktır. O halde sahip olduğumuz, yahut sahibi olduğumuzu zannettiğimiz her şey Hakk'ındır.

Gözümüz ile gördüklerimiz ve göremediklerimiz, kulağımızla işitip duyduğumuz ve duyamadıklarımız, gönlümüzde hissettiğimiz, ilmen malumu olup bildiklerimiz, meçhulde olup da bilemediğimiz her ne var ise O'nundur. Dahi biz, O'nun mülküyüzdür.

 "Hal böyleyken ne oluyor bize ki, O'nun mülkünü, O'nun mülkünden kıskanıyoruz.?!..."

Hepimizce malumdur şu kaide: "Mülk sahibi mülkünün üzerinde istediği gibi tasarruf eder." Bana öyle geliyor ki bu kaide bir tek O'nun için, yani Malik'ül Mülk olan Allah'ü Azimüşşan için geçerlidir. Zira cemi-i cümle mevcudatın yegane sahibi ve maliki O'dur. Bizler ise O'nun mülkünün yeryüzündeki emanetçileriyiz sadece. Madem mülkümüz yok o sebepten tasarruf edemiyoruz. O halde Allah için tasadduk edelim. Peki ya nasıl ?

Bu suale; aciz bir akıl, virane olmuş bir gönül, kör bir nefs ve sağır bir vicdanla cevap vermekten imtina ediyorum. Hem kimdir sözü Allah'ın sözünden daha doğru ve güzel olan?...

Cenab-ı Hakk, Bakara suresi 219. ayet-i kerimesinde Habib-i Kibriya efendimize "Yine sana Allah yolunda ne harcayacaklarını soruyorlar. (De ki; ihiyaçtan artakalanı) Allah size ayetlerini böyle açıklıyor ki düşünesiniz." buyurmuştur.

Kutsal kitabımız Kur'an-ı mu'ciz-el beyandaki bu ayet üzere biraz daha düşününce acizane akılda inkişaf eden bir fikir de şu: İnfak etmek dahi Allah'ın kuluna bahşettiği bir rızıktır.

Şöyle ki paylaşmak (infakın, emr-i ilahiye oluşu, paylaşmanın ise henüz islamla müşerref olmamış münkirde de görülebilmesi hasebiyle niyet farkı değiştiğinden bu iki kelime tam manasıyla örtüşmez) sözde yalnızlık vehminden kurtulabilmek için istemsizce gösterilen bir eğilimdir. Eyleme dönüştüğü takdirde insanı birçok manevi rahatsızlıktan hatta cehaletten belki de şirk, isyan ve inkardan bile kurtarabilecek bir devadır.

Son sözlerimde söylemeden edemeyeceğim. Rahmetli büyükbabama nasıl olur da sıhhatli bir toplum ortaya çıkar, huzur ve refaha nasıl erişilir dediğimde büyükbabam o kendine has üslubu ile "Olan olmayana verecek evlat hepsi bu." der idi. Ruhu şad olsun. Olan olmayana verecek kardeşler hepsi bu...