Bir İç Çekiş; Kudüs
- mustafa
- 2 Nis 2024 - 14:16
- 2 dk okuma süresi
- -
- 1
Seni anlatan bir çocuk olmak isterdim, gözlerinde umudu tükenmek nedir bilmeyen...
Her bir sokağına seyyah kesilmek isterdim, köşe bucağını arşınlayıp bitiremeyen..
İsterdim.
Seni koklamak her taşında ve seni yaşamak her karışında.
Adımlarımın kan ağlayışına aldırış etmeden.
Nefesimin pes edişlerine rağmen.
İsterdim.
Çektiğin acıyı bir tabloya sığdırıp, duvara asmak
Kör, sağıra bile duyurmak
Kimseler görmezden gelmesin, habersiz kalmasın bu zulümden.
Sana atılacak bir taş da ben olmak isterdim, umudu hep diri erlerin avuçları arasında
Fırlatılmak ve zalimin alnının tam ortasında patlamak isterdim...
Bir çığlığın sözcükleri olmak isterdim, sızıyı yutmuş yüreklerde
Haykırmanın ta kendisi olmak
Avazım çıktığı kadar seni anmak ve anlatmak için...
İsterdim.
Öyle çok isterdim ki ey Kudüs!
Mü'min yüreklere taht kurmuş pısırıklığı dar ağacında sallamak, küfrün gözleri önünde
Can çekişlerini izlerken, umuda bir bakış atmak
Cesur yüreklerin gözlerindeki uyanışına şahit olmak
Ve bir sabah ayazında müjdelerle uyanmak
Zafer bulutlarının Kudüs'ü kucaklayışına selam durmak isterdim.
iç çekişlerimin dile gelen sessiz harflerisin ey Kudüs!
Şehrimin duvarlarında seni anlatan manzaralar
Her köşesinde sen
Oysa herkes sana sus pus!
Hüzün sarmallarının beşiğine iter beni, enkazlardan duyulan çığlığın
Yüzünde üşüyen alevlerin
Böğründe şişen çaresizliklerin.
Seni bu halde görmek
Bir ürkü
Bir zifiri
Bir darmadağınıklık ruhuma.
Seni böyle görmek
Bir hain pusu
Bir kan kokusu
Bir silah ki
Zalimce düşlerimi harabeye çeviren
Beni kalabalıklarda yalnızlığın ortasına iten
Ta kendisisin sen; kulağımı delen o ses , göğsümü darlayan nefes
Yaşamak, ey Kudüs!
Yaşamak; şimdi senin için tıkanan bir yol, damarları patlak birer kol
Karanlığa gömülmüş bir gündüz âdeta.
şimdilerde..
daha karanlık ışık alan sokakların
daha somurtkan tebessüm dolu çocuklukların
kan rengi, toprak tadı var göz yaşlarında anaların..
evladının şehadeti için kabul niyazına sığınanların..
vedanın acısı okşuyor yanağını babaların
ruhun ruhuna son defa bakarken...
Şimdilerde
Kurak bir insanlık yaşıyor mahallemizde
Kalbimize korku kelepçeleri vurulmuş
Sesimiz kısık, sözcüklere sığdırmakla meşgulüz tavrımızı
Sabah ah vahlara, akşam kahkahalara terkedilmiş vicdanımız
Bir soykırımın ezikliğinde yaşamaya razı herkes
Bir çoğumuz üç maymun...
Etiketler
Yazar Hakkında
mustafa
şiir
Yorumlar