Yalnızlık Bile Yalnız Değil Onun Da Bir Rabbi Var

An olur yorulursun, saniyeler asırlaşır ve hatıraların seninle büyüyen tek şey olur. Geçmişte yaşadığın sevinçler, vuslatlar, bir hasret çukuruna düşer; vuslatları ararsın ama bir türlü bulamazsın. Geleceği de bir umut yıldızına dönüştürürsün; uzatırsın ellerini ama  dokunamazsın. Yalnızlaşırsın içinde yaşarsın, hissedersin iliklerine kadar…

Hissedersin fakat, hissettiremezsin yalnızlığını… Paylaşamadığın, anlatamadığın  tek şeydir belki de… Sadece tebessüm edersin.  Çok ağır gelir sana anlayamaz insanlar; derdini, ahvalini, yüreğindekileri ve içindekileri. Yine de güler geçersin. Zira bilmezler yalnızlığını örtbas etmeye çalıştığını. Derdini anlatırsan, kelimeleri tiksindirir seni. Tahammül edemezsin içtensizliklerine.

Herkes bırakır. Mevsimler bir döngü içinde değişir, en sevdiklerin bir gün gider. Severek giydiğin kıyafetin bir zaman sonra eskir.  Güneş batar,  karanlık çöker, nebatat karanlığa gömülür, sessizlik sarar etrafını. Gündüz seni bırakmayan gölgenin, geceleyin yanında olmadığını görürsün. Yalnızlıkla yalnız kalırsın. Yalnızlık içini kemirmeye başlar. Aslında yalnızlık, yalnız kalmaz. Her gün birilerini alır yanına. Kendinden bir şey eksiltmez. Görünmez ama görünen ne varsa hepsini yutar.

Gözlerini kapatıp süzülürsün bilmediğine. Anlarsın; bu yaşamda güçlü olmaktan çok, önemli olan kendini güçlü hissetmek imiş..

Düşünceler….

Düşünceler….

Düşünceler….

Düşünceler sararken her yerden; benlik kuyusuna düşmekten korkarsın.

Hüzünlenirsin…  Hüzün yağarken gecene, sevincinde yanında olanın, hüznünü paylaşamadığına yanarsın. İşte o anda, yalnızlığın seni sarmaladığını anlarsın.

Vakit gece… Düşünmek yorar seni ve nefes almak için pencereden dışarıya bakarken, sokak lambasına gözlerin ilişir. Her taraf sessiz, herkes uykuda. Onun da yalnız olduğunu düşünür, içinden geçirirsin… Öylece beklersin. Yazmak istersin, gecenin bu kuytu karanlığında. Aksilik bu ya; Tükenmez dediğin kalemin mürekkebi tükenir.

Can sıkıntısı artar gitgide…

Ve artık dayanamadığın bir anda karanlıkları yırtan ses yankılanır etrafta:

 ” Allahu Ekber!”

İşte tam da o esnada, sükutu delen sesin geldiği tarafa bakınırken, bir yandan da ”Yalnızların  ve Kimsesizlerin Rabbi olan” Allah’ın, sana da bahşettiği o nidaları dinlersin….

“Andolsun kuşluk vaktine. Ve sükûna erdiğinde geceye ki, Rabbin seni bırakmadı ve sana darılmadı. Gerçekten senin için ahiret dünyadan daha hayırlıdır.” (Duha Süresi 1 / 4)

“Ben ki sana çok yakınım.” (Bakara suresi, 186)

“Allah kuluna yetmez mi?” (Zümer suresi, 36)

“And olsun ki, onların söyledikleri yüzünden senin göğsünün daraldığını biliyoruz.” (Hicr, 97)

”İşteee!” dersin; ” İştee!” aradığım, beklediğim buydu.. Tüm sıkıntıların bertaraf olur, kulak verdiğin ayetler sana inşirah olur.

Utanırsın…

Hatırlarsın… O’nun en sevdiği kulu da taşlandı, dışlandı. Aç kaldı, sussuz kaldı. Sürgün edildi, mukkades  beldesine uzaktan baktı, mübarek yüzünü yaşlarla yıkadı. Rabbine sığındı, Rabbini andı, Rabbine dayandı… Yalnız kalmadı.

Rabbin her yerde. Tüm kainat O’nun emrinde ve kalbin O’nun elinde. O varken, yalnızlık ne diye? Yalnızlık var mıdır Rabbini bilene? “O ki kalemle yazmayı öğretti” insana. Seni ”yetim bulup da barındırmadı mı?” O halde bu isyan, bu nisyan niye? Bırak anlamasınlar seni, dışlasınlar, görmezden gelsinler, istediklerini desinler. Yalnızlık bile yalnız değilken; bu karamsarlık neyine?

Ve şimdi kalk! Seni yokluktan varlığa erdiren, kayıtsız şartsız seven, herkes bırakınca, seni bırakmayan Rabbine… O’nu an, O’na dayan. Unutma, Yalnızlık bile yalnız değil, O’nun da bir Rabbi var.

Vesselam…