Soğuk ve Cellat

Kalemin ve kelamın sahibinden, kalemi ve kelamı ödünç alarak, içimdeki kelimelerin çağrısıyla başlıyorum cümlelerime. Bu çağrı başka türlü ama sesleri boğuk kelimelerimin. Sanki başlarında bir cellat var ve soğuk ipiyle dolanıyor üzerlerinde teker teker; kelimelerim can çekişiyorler birer birer, cellat acımasızca öldürüyor onları. Hep yanı başımda o cellat. Hain cellat ne istiyor ki kelimelerimden, niye kıyıyor ki onlara? Düşlerimde sitem ediyorum o cellada. Tutup o soğuk boğazından boğazlıyorum onu, öldürüyorum. Tam öldü diyor ve kalan kelimelerimi kurtardığıma seviniyorken bir ses işitiyorum: ”Cellat ölmedi, ölmeyecek. Onu öldürmeye senin gücün yetmez. O soğukla beslenir sen ise sıcakla. Ne zaman ki soğukla beslenirsin, soğuğu kabullenirsin, işte o zaman ondan olacaksın!” Ve susuyor ses cellat tekrar beliriyor ardımda. Ben kendimi kaçıp kurtarıyorum o eli kanlı soğuk cellattan ama kelimelerim; duygusu soğuk,yüreği hissiz, hain, acımasız, kalleş celladın ellerinde esir kalyorlar.

Ardından sanki uyuyormuşum gibi bir hisse kapılıyorum. Halbuki uyumuyorum, fazlasıyla uyanığım. O cellat gerçek, o kelimeler benim ve gerçekler. Her gün görüyorum, duyuyorum, düşünüyorum ve hissediyorum onları. O celladın soğukluğu tüm soyutluğuyla bedenimi ve ruhumu donduruyor.

Kelimelerimin celladı: ”İNSANLIK!” Beni ürperten o soğuk, dört bir yanımda olan ve beni büsbütün saran. Savaş, zulüm, cehalet, para, hırs, çıkar, kin, riya, bencillik, küfür, zina, günah, insafsızlık ve imansızlık… Zihnimin dillendirmeye izin vermediği bir sürü soğuk ve hüzünlü kelime.

Kelimelerimin suçu yok biliyorum. Çünkü onlar da soğuk celladı öldüremeyen sıcak kadar çaresizler. İnsanlığın ihaneti terk edip hidayete ulaşması dualarımla… (Amin)

Selam ve dua ile kalın…