Git, Biz de Geliyoruz

Ebu Hureyre, defnedilmek üzere götürülen bir cenazenin ardından şu cümleleri mırıldanmıştı:  "Git biz de geliyoruz."

Sahi gitmeyi göze alıyor muyuz?

Düğüne, yolculuğa, seyahate hazırım der gibi "Evet hazırım sana kavuşmaya, hesabımı bir bir vermeye" diyebilir miyiz?

Terazinin sol kefesinin daha ağır basmayacağından, O yüce makam karşısında mahcup duruma düşmeyeceğimizden, emin olacak kadar göze alabilir miyiz?

Her şeyden öte ölümü hâlâ başkaları  yaşayacak da bizi unuttuklarını mı zannediyoruz?

Bu ölüm nasıl bir şey ki bizi hep ıskalıyor da başkalarını buluyor.

Acaba gününü bekliyor da biz mi aldanıyoruz?

Yoksa ölümü kendimize hiç yakıştıramıyor muyuz?

Oysa biliyorduk şeytanın en büyük numarası ölümü unutturmaktı.

Acaba başardı mı?

Unuttuk mu gerçekten ?

Ve ölüm bir kenara çeker de fısıldar kulağımıza: "Ben senin en büyük gerçeğinim ama umrunda bile değilim."

Tıpış tıpış geliyorum, geç kalırım ama geri kalmam dercesine...

Yeri gelmişken, yazarın şu sözünü hatırlayalım; "Bu dünyada her şey geç kalır bayım, her şey! Fakat ölüm, asla geç kalmaz!"

Evet... Geç kalmıyor. Kalmayacak da hiç bir zaman.

Hepimiz yarının kendimize ait olduğunu; ölümü uzakta bir şeymiş gibi sanıyoruz.

Üstelik her gün yüzlercesi hayat mücadelesine ansızın veda edip durduğu halde...

Yeryüzünde bugüne değin hiç bir kimse ölümden kaçamadığı halde .

böylesi içi bomboş bir vehme kapılıyoruz işte...

Biz, kendimize tükenmez bir ömür biçip, böylesi bir kandırmaca içinde bocalarken elbet herkes gibi bizler de mecburi istikamet tabelasına denk geleceğiz.

Son kez koklamış olacağız hayat çiçeğini, son harfler dökülmüş olacak dudaklarımızdan ve son anlarımızı teneffüs etmiş olacağız .

Üstelik tüm bunlardan habersiz bir hâlde...